The Bridges of Madison County is een kleinschalige musical gebaseerd op de gelijknamige roman. U kent het verhaal misschien van de film die Meryl Streep een oscar bezorgde. De Italiaanse Francesca ontvlucht het verwoeste Italië na de tweede wereldoorlog als de bruid van Dick Johnson, een Amerikaanse soldaat. Ze leeft op zijn boerderij in Iowa en krijgt twee kinderen. Langzamerhand komt zij er achter dat dit niet het leven is waar zij ooit van droomde. Nadat haar echtgenoot en kinderen naar een jaarmarkt zijn vertrokken komt er een fotograaf van National Geographic het erf op rijden. Robert komt de beroemde bruggen van Madison County fotograferen voor het tijdschrift. Francesca gaat in de vier dagen die ze heeft een passionele affaire aan met Robert en komt op de laatste dag voor de keuze te staan. Kiest ze ervoor om trouw te zijn aan haar leven dat ze heeft opgebouwd? Of kiest ze voor het avontuur en de liefde?
Musical veteranen Lone van Roosendaal en René van Kooten spelen de hoofdrollen in deze versie van The Bridges of Madison County, zij waren het afgelopen seizoen al te zien in de productie toen deze in het Zonnehuis in première ging. Lone spreekt tijdens de voorstelling met een Italiaans accent en hoewel het even wennen is gaat dit haar goed af. René en Lone hebben een natuurlijke chemie die de meerdere intieme momenten geloofwaardig maken.
Annick Boer steelt de show als de buurvrouw Marsha, wie grappig commentaar levert op het komen en gaan op de boerderij van Francesca en Dick. Maar Annick Boer komt pas echt tot haar recht wanneer zij haar meerdere bijrollen speelt. Zodra zij haar eerste solo begint zal je mond openvallen van verbazing, wat een stem! Ad Knippels zit goed in zijn rol, hij speelt Dick als een vrolijke, serieuze man die zijn grenzen heeft. De enige kritiek die ik zou hebben op zijn personage is dat er een keuze is gemaakt in zijn laatste solo van het stuk die het respect voor het personage aantast.
Charlotte van der Plas en Joost van der Aa spelen de kinderen van Francesca en Dick en dubbelen ook als de jongere versies van het echtpaar. Hun rol in het stuk is vooral om de personages van Francesca en Dick wat uit te diepen maar zij zorgen ervoor dat deze rol goed vervult wordt.
De muziek van Jason Robert Brown speelt de hoofdrol in deze productie, hij schrijft prachtige solo’s en intieme duetten voor de hoofdpersonages en laat de voorstelling in een emotionele climax eindigen. Hij heeft dan ook niet voor niets een Tony gewonnen voor de muziek in deze voorstelling.
Dat de muziek de hoofdrol speelt wordt door Koen van Dijk, de regisseur, benadrukt door het orkest niet alleen op het podium te plaatsen maar ze ook te gebruiken voor figuratie. Van Dijk heeft vooral een prachtige rol weggelegd voor de toetsenist Marco Braam wie de stilzwijgende echtgenoot van de buurvrouw speelt.
De scenografie van de voorstelling is simpel. De coulissen worden verborgen achter enkele schermen met daarop tekeningen van graanvelden. In het midden van het podium bevindt zich een houten verhoging die overgaat in een hoge trap en daarboven hangt een rijtje boerderij-lampen. Verder wordt er in deze voorstelling creatief gebruik gemaakt van twee melkbussen en een ijzeren vat. De scenografie is zo eenvoudig omdat de tekst van de show geen visuele ondersteuning nodig heeft. Het acteertalent van de spelers is genoeg om het verhaal te vertellen. Echter ik ben van mening dat er hier en daar enkele puntjes zijn waarbij er net wat meer gedaan kon worden om het uiterste te halen uit de scenografie, want soms is het te eenvoudig.
Waar The bridges of Madison County voor mij de mist in gaat is bij de choreografie. Zoals eerder al gezegd dubbelen Charlotte en Joost als de jonge versies van Francesca en Dick. Dit zijn geen sprekende rollen, zij dansen een soort van ballet tijdens Francesca’s melancholische solo’s. Echter Bridges speelt in kleine zalen en de charmante choreografie komt daarom niet alleen niet goed tot zijn recht, het komt over als te druk en onnodig. Het feit dat de show zonder een ensemble werkt helpt bij deze choreografieën niet want het wordt pijnlijk duidelijk wie het jonge echtpaar speelt. Met de choreografie wordt geprobeerd een meer visuele show te creëren, maar deze voorstelling heeft dat niet nodig. De solo’s die ondersteund moeten worden door deze choreografie werken prima op zichzelf en zouden al dan niet sterker zijn zonder de dansers.
Al met al vind ik dat de The Bridges of Madison County een kwalitatief hoogwaardige productie is die er gedeeltelijk in slaagt om de kracht van eenvoud naar hun voordeel te gebruiken. De emotionele scene’s worden uitstekend geacteerd door Lone, René en Ad en deze scenes worden vaak luchtig afgewisseld met hilarische scenes van Annick Boer als de buurvrouw. The bridges of Madison County is een heerlijke voorstelling om bij aan de werkelijkheid te ontsnappen. Tweeënhalf uur genieten.
